Stories

Nieuwe ideeën over schoonheid via gezinsfoto's

1 januari 1970

In unserem letzten SommeruAfgelopen zomer gingen we op vakantie naar Oostenrijk. We verbleven bij een prachtig helder meer, omgeven door bergen, weiden en bos. Deze dag hadden we een waterfiets gehuurd om het meer over te steken. Ons kindje had nog nooit op een waterfiets gezeten – het was dus een spannende en speciale ervaring.rlaub gab es eine Situation, die bezeichnend ist für eins der größten Streitthemen zwischen meinem Partner und mir: Das Fotografieren.

Written by Jana Heinicke

Onze waterfiets was felrood en heette “Mausi.” Iemand had de naam met grote witte letters op de rode verf geschreven. We vonden dat grappig. We hadden echt veel plezier. De zon scheen, het water schitterde en er waaide een licht zomerbriesje. Tegen deze pittoreske achtergrond keek ik naar mijn man die met ons kindje speelde en ik nam ontzettend veel foto's van ze. En uiteraard hoopte ik dat mijn man ook foto's van mij en ons kindje zou maken. Niet alleen geposeerde maar ook spontane foto's. De speciale, oprechte foto's waardoor het verhaal echt tot leven komt. De foto's waardoor herinneringen tot leven komen.

Toen hij na een tijdje nog steeds geen foto's had gemaakt, dacht ik: “Zie je nou niet hoe betoverend dit moment is? Het licht is perfect, de kleuren zijn helder – ik heb mijn nieuwe bikini aan en voor het eerst sinds de geboorte van ons kindje voel ik me comfortabel in mijn lijf – mooi zelfs.” Echt, het hele moment was bijna te mooi om waar te zijn. Maar mijn man maakte geen foto's.

"Het moment vol blijdschap en vrolijkheid dat ik wilde vastleggen, ging nu voorbij.  "

Na een tijdje begon ik me te ergeren. “Waarom maak je geen in-het-moment foto's van mij?”, vroeg ik. Maar wat ik zag als iets normaals, zag mijn man als een echte klus. De stemming sloeg daardoor om. En mijn ergernis nam toe omdat het moment vol blijdschap en vrolijkheid, dat ik wilde vastleggen, nu voorbij was.

Op de terugweg maakte mijn man eindelijk een foto van mij en ons kindje. Het was een spontane foto die ik niet verwachtte en toen mijn man de foto op zijn telefoon zag, begon hij hard te lachen. Ik voelde me onzeker en vroeg waarom hij lachte, maar hij zei alleen maar “Dat zie je straks wel.” We gingen aan wal en even later zaten we in een café en bekeek ik de foto's op zijn telefoon – en begon kwaad te schreeuwen. “Wil je me voor schut zetten?”, vroeg ik. “Waarom heb je die foto vanuit die hoek genomen?” Het enige dat ik op de foto zag was mijn onderkin en mijn vetrolletjes die hij vanuit een schuine hoek had gefotografeerd en waar hij daarna om zat te lachen. Ik voelde me echt ellendig. En toen kregen we ruzie.

“Ik zie je elke dag,” zei mijn man toen we een beetje gekalmeerd waren, “en geloof het of niet maar ik let niet op jouw zogenaamde schoonheidsidealen. Ik moest lachen om het unieke plaatje, je keek zo cool, de bergen op de achtergrond – en vooral omdat iemand zijn waterfiets ‘Mausi’ had genoemd. Ik dacht dat je wilde dat ik het moment zou vastleggen. Als je een perfect plaatje van jezelf voor social media wilt, moet je dat gewoon zeggen.” 

"Eigenlijk wilde ik niet alleen een foto die de magie van het moment vastlegde, maar ik wilde er op die foto ook goed uitzien."

Ik zei echter niks meer – want het was terecht. Het was moeilijk om toe te geven, maar hij had gelijk: eigenlijk wilde ik niet alleen een foto die de magie van het moment vastlegde, maar ik wilde er op die foto ook goed uitzien. Ik wilde dat de foto van mijzelf vanuit de juiste hoek gemaakt werd en het licht en de achtergrond perfect waren – zodat ik de foto later op Instagram kon posten. En plotseling maakte het me triest dat ik de wereld door zo'n onrealistisch filter zag. Hoe kon ik alleen mijn eigen vetrolletjes zien in plaats van onze coole kleine kiddo, de echte glimlach op onze gezichten en het vakantiegevoel?

Was ik echt zo diep gezakt door mijn baan en aanwezigheid op social media? In deze apps praat iedereen constant over liefde voor jezelf en het accepteren van jezelf, over mindfulness en in het moment zijn – op die manier zie je alleen prachtige helden in het ideale licht en vanuit perfecte hoeken.

Die avond zat ik lang op het balkon van onze vakantieappartement en dacht na over onze ruzie, maar ook over het beeld dat ik van mezelf heb en de manier waarop ik me op social media presenteer. En uiteindelijk dacht ik: “Voor mij geen authenticiteit, liefde voor jezelf en mindfulness meer als er tussen al die glossy, perfect gestylde foto's op Instagram geen ruimte is voor een vakantiefoto met onderkin en vetrolletjes.” Dus ik postte de foto. En verrassend genoeg zag niemand de vetrolletjes. Iedereen vond deze vakantiefoto echt geweldig.

PS: Mijn man maakt nu regelmatig foto's van ons kindje en mij. Hij heeft een oude analoge camera gekocht, ontwikkelt de foto's zelf en scant ze. Hij vindt dat leuker dan de snelle foto's met zijn telefoon. Een tip dus voor jou als je wilt dat je partner in-het-moment foto's maakt zonder dat je hem daar altijd aan moet herinneren!