Stories
Het doorbreken van de generatiecyclus door in het verhaal van het gezin te stappen
1 januari 1970
Van jongs af aan speelt fotografie al een belangrijke rol in mijn leven. Mijn moeder zorgde altijd voor perfecte gezinsalbums waarin ieder detail werd vastgelegd op perfect georganiseerde foto's met bijpassende teksten. Zelf vond ik rust in iedere afbeelding door de emoties en de gekoesterde herinneringen opnieuw te beleven.
Written by Antonia Stubbe-Pettersson
PR & Partnership Lead at Once Upon
Als ik vandaag door die fotoalbums blader, voel ik nog altijd de warmte en stabiliteit van die tijd. Maar het viel me ook op dat mijn moeder, omdat zij altijd de foto's nam, maar zelden in de fotoalbums voorkomt vergeleken met haar vier kinderen en man. Ik realiseer me ook dat ik de focus en liefde voor fotografie zonder twijfel van mijn moeder heb meegekregen, net als haar hekel om op de foto te staan. Het is net alsof dat soort gedrag is doorgegeven.
Vandaag de dag leg ik als moeder van drie wilde en nieuwsgierige kinderen al hun streken en mijlpalen vast. En toch, onder de duizenden afbeeldingen op mijn telefoon die hun groei en onze avonturen als gezin vastleggen, valt mijn afwezigheid op de foto's wel heel erg op. Het feit dat ik haar patroon doorzet, heeft me aan het denken gezet. Helemaal omdat ik best moeite heb met de gemiste kansen om herinneringen aan mijn eigen journey als moeder vast te leggen.
“Hoewel ik de focus en liefde voor fotografie zonder twijfel van mijn moeder heb meegekregen, geldt dat ook voor haar hekel om op de foto te staan."
Ik heb de foto's van mijn dikke buik verwijderd,
omdat ik daar de schoonheid niet van kon inzien en ik er alleen maar lichamelijke veranderingen in zag. Ik heb voorkomen dat er foto's werden genomen op de voor mij belangrijke momenten omdat ik niet in het middelpunt van de belangstelling wilde staan. Ik heb mezelf buiten foto's van de kinderfeestjes gehouden om in plaats daarvan perfecte plaatjes te maken van mijn kinderen en man. Steeds weer werd ik overmand door onzekerheid.
Maar kort geleden is er iets in mij veranderd. Het kan te maken hebben met de wijze woorden van mijn opgroeiende kinderen of omdat we met Once Upon dieper in dit onderwerp zijn gedoken. Maar ik begin het belang ervan in zien om dit generaties lang doorgegeven patroon te doorbreken. Op dit moment ben ik misschien nog niet helemaal tevreden over hoe ik er op de foto's uitzie, maar over zes maanden, twee jaar of tien jaar zal ik die imperfecties niet meer zien en alleen het moment en de herinnering koesteren. Daarom heb ik er nu bewust voor gekozen om veranderingen te omarmen.
“Ik wil dat mijn kinderen me niet alleen als hun moeder zien, maar ook als actieve deelnemer in het verhaal van het gezin, altijd aanwezig.”
Deze zomer onderteken ik het contract met Once Upon (link) niet alleen als belofte om de schoonheid van mijn eigen verhaal te omarmen, maar ook als belofte aan mijn kinderen. Zodat ze mij niet alleen herinneren als hun moeder, maar ook door onze fotoboeken zullen bladeren met een gevoel van warmte en stabiliteit en zullen zien dat hun moeder er bij al deze dierbare herinneringen bij was. Dat ik alles volledig heb meegemaakt.
