Stories
De kracht van het omarmen van imperfectie
1 januari 1970
In een wereld geobsedeerd met perfectie, waarin iedere afbeelding in scène wordt gezet en wordt bewerkt en gefilterd, kan de ware essentie van een herinnering soms verloren gaan. Vaak zijn het juist de imperfecte foto's die de gelukkigste momenten weergeven en die een grote rol spelen bij het koesteren van geliefden en het levend houden van herinneringen.
Written by By Sally Douglas and Imogen Carn
Co-founders of Good Mourning
In een wereld geobsedeerd met perfectie, waarin iedere afbeelding in scène wordt gezet en wordt bewerkt en gefilterd, kan de ware essentie van een herinnering soms verloren gaan. We hebben het allemaal wel meegemaakt – het streven naar het perfecte plaatje waarbij iedereen moet wachten tot het licht perfect en de achtergrond op zijn mooist is.
Een paar jaar geleden betekende het vastleggen van een herinnering via een foto voor ons beiden het onszelf mooi maken, poseren, zorgen voor goede belichting en garanderen dat alles "perfect" was. Dus absoluut geen koffievlek op een shirt, geen onderkin en geen iets vage afbeelding. Omdat we alleen blijven kijken naar foto's waarop alles klopt, toch?
Fout.
“Vaak zijn het juist de imperfecte foto's die de gelukkigste momenten weergeven en die een grote rol spelen bij het koesteren van geliefden en het levend houden van herinneringen.”
Toen onze moeders vlak na elkaar kwamen te overlijden, hebben wij geleerd hoe belangrijk het is om ieder moment vast te leggen – perfect of niet. Vaak zijn het juist de imperfecte foto's – de foto's die we in eerste instantie het liefst zouden verwijderen – die de gelukkigste momenten weergeven en die een grote rol spelen bij het koesteren van geliefden en het levend houden van herinneringen.
Voor mij, Sal, veranderde mijn beeld van de perfecte foto drastisch toen mijn moeder kwam te overlijden. Mijn lieve moeder, Rose, woonde aan de andere kant van de wereld. Omdat we zo ver bij elkaar vandaan woonden, had ik niet veel recente foto's van ons samen. Daarom werden de foto's die ik wel had extra dierbaar – met imperfectie en al.
Op een van mijn favoriete foto's loop ik met mijn moeder door het gangpad op haar trouwdag. De foto is genomen door een gast, niet door de trouwfotograaf, en mijn moeder praat honderduit met haar mond open. Niet geposeerd, niet perfect en misschien niet erg flatteus. Maar als ik naar die foto kijk, dan beleef ik weer hoe ik me toen voelde, hand in hand nerveus de trap aflopend van de botanische tuin in Sydney. Mijn moeder die met een rustige stem tegen me praat om me gerust te stellen. Haar hoge hakken die vast kwamen te zitten in het natte gras en het slakkentempo door het gangpad. Die foto heeft dat moment, en onze speciale band, levendig vastgelegd en blijft voor altijd mijn favoriete foto van ons twee.
“Ik smachtte naar haar adviezen in deze onbekende levensfase en haar afwezigheid heeft een diepe leegte achtergelaten in mijn ziel."
Ik, Im, heb een ervaring gehad die heel erg lijkt op die van Sal toen mijn moeder overleed. Haar zelfmoord toen mijn dochter nog maar negen maanden oud was, kwam voor ons volledig onverwacht en betekende voor mij een ware nachtmerrie. Ik smachtte naar haar adviezen in deze onbekende levensfase en haar afwezigheid heeft een diepe leegte achtergelaten in mijn ziel.
Als nieuwe moeder had ik mijn moeder nodig voor adviezen in deze onbekende levensfase en haar afwezigheid heeft een diepe leegte achtergelaten. Zonder haar voelde ik me verloren en keek ik naar foto's van haar op zoek naar comfort en verbinding. De momenten waarop ze mijn dochtertje, haar kleindochter, vasthoudt zijn het meest dierbaar voor mij. Op mijn meest favoriete foto houdt ze Layla vast net nadat ze geboren was. Het geluk vanwege de geboorte van haar eerste kleindochter straalt van haar gezicht af en de foto legt mooi vast wat voor een bijzondere, gelukkige en liefdevolle vrouw ze was. Ze kijkt niet in de camera, haar haar zit een beetje wild – het is bepaald geen "perfecte foto". Maar het is een moment van onverstoord geluk en het brengt me terug naar dat moment. Alsof ik weer samen met haar in het ziekenhuis ben.
Deze voorbeelden die we met jullie delen zijn op geen enkele manier gepolijst, maar voor ons zijn ze perfect. Eerder zouden we deze plaatjes misschien hebben verwijderd en zouden we hebben gekozen voor "betere" foto's, maar nu weten we hoeveel schoonheid er schuilt in de imperfectie. De esthetiek doet er niet toe – wat er toe doet is de dierbare herinnering die de foto oproept.
Wacht daarom niet op een belangrijke mijlpaal, event, perfect moment of goed licht om een herinnering vast te leggen. Leg vooral willekeurige, minder perfecte momenten actief vast. Wij weten dat naast de grote momenten in het leven de kleine minstens net zo waardevol zijn. Ga er dus voor – neem die spontane selfie, leg het onverwachte bezoek op de dinsdagochtend vast en maak je vooral niet te druk over het perfecte plaatje.
“Ik weet dat als mijn dochter later volwassen is, het haar niet boeit of mijn haar niet goed zit of mijn outfit niet helemaal perfect is. Het zal haar gaan om de quality time die we samen hebben doorgebracht, de momenten die we hebben vastgelegd en de speciale band die we hadden.”
Ik, Im, maak er altijd een gewoonte van om de dagelijkse willekeurige momenten met mijn dochter vast te leggen. Dat betekent dat ik ook foto's neem op dagen dat ik verdrietig ben, er niet op mijn best uitzie of vlekken in mijn kleren heb. Omdat ik weet hoe belangrijk het is dat we deze imperfecte, dagelijkse herinneringen samen hebben om later op terug te kunnen kijken. Ik wou dat ik er meer had van mij en mijn moeder. En ik weet dat als mijn dochter later volwassen is, het haar niet boeit of mijn haar niet goed zit of mijn outfit niet helemaal perfect is. Het zal haar gaan om de tijd die we samen hebben doorgebracht en de speciale band die we hadden.
Als er één ding is dat verdriet ons geleerd heeft, dan is het wel dat je camera of fotoalbum misschien niet vol perfecte plaatjes zit, maar ons er wel aan herinnert dat de echte schoonheid van herinneringen niet in perfectie maar in authenticiteit zit. Juist in de imperfecties kunnen we de echte momenten terugvinden: het lachen, de liefde, de verbinding.
