Stories
Het verhaal over mij is het verhaal over jou
1 januari 1970
Wist je dat er een verhaal over jouw leven is? Echt waar, want het leven van iedereen is een verhaal. Niet per se een die een rechte lijn volgt of logisch in elkaar steekt. Soms voelt het niet eens relevant, andere keren juist wel. Het voelt misschien overweldigend, of zo onbeduidend dat het er nauwelijks toe doet. Maar het is er. En het heeft een achtergrond met zijn eigen unieke DNA. Het bestaat uit foto's en woorden. Sommige echt, andere helemaal verzonnen. Maar het bestaat vooral uit emoties.
Written by Karolina Borg
Als ik een verhaal mag wensen.
Zou het die van mijn moeder zijn. Omdat ze niet meer onder ons is, kan ik haar niet meer vragen naar de emoties in haar leven. O, jeetje, ja! Ik ken bijna alles wel. Haar jeugd in het dorp, de grote verhuizing naar de stad, de moeilijke momenten die haar zouden vormen. Maar hoe voelde ze zich terwijl ze die belangrijke herinneringen beleefde? Wat was de essentie van de foto's die ik heb gezien? Die ze met mij deelde met verschillende lagen transparantie, afhankelijk van haar stemming en energie. Haar verhaal vol emoties, dat is wat ik het allerliefst wil horen. Want op een bepaalde manier is haar verhaal ook mijn verhaal.
Natuurlijk weet ik dat sommige dingen onmogelijk zijn.
Maar andere zijn mogelijk. En als het gaat om mijn eigen emoties, heb ik er een paar die ik kan bewaren. Ik heb nog tijd en mijn kinderen zijn nog dicht bij me (voorlopig tenminste). Dus aan mijn lieve, dierbare kinderen, die niet de minste interesse hebben in wat hun moeder in haar hart voelt (of duidelijk laat merken, wat dat betreft). Het spijt me dat ik geen mooi boek over jullie eerste jaar of een nog mooier bankboek heb gemaakt (ja, zo heette dat toen ik klein was) met een fijn bedrag wanneer jullie het nest gaan verlaten. Het spijt me ook dat ik altijd in slaap viel als ik jullie betoverende verhaaltjes voor het slapengaan probeerde voor te lezen toen jullie klein waren. Maar nu ga ik jullie iets anders moois geven. DNA dat jullie nooit zelf kunnen opsporen. Met een beetje hulp van enkele foto's geef ik jullie een klein stukje van mijn verhaal en alle emoties die erbij horen. Ook al weten jullie het nog niet, mijn verhaal is ook jullie verhaal. En jullie verhaal hoort ook bij mij.
Jullie begrijpen het wel als jullie ouder zijn. Veel ouder.
Heel, veel ouder!
Liefs, mama.
De herinnering van een omhelzing.
Hier ben ik nog klein. Ik kan me dit precieze moment natuurlijk niet herinneren. Maar ergens diep van binnen is er het gevoel geliefd te zijn, stevig vastgehouden te worden in iemands armen. Jullie weten allebei dat oma ziek was. Bijna mijn hele leven vocht ze voor haar leven. Een derde van haar leven. Soms ging het beter, andere keren slechter. Dit heeft mij waarschijnlijk het meest gevormd als persoon. Zij, altijd ziek. Daarom ben ik zo blij om foto's te zien van dit gevoel. Oma houdt me in haar armen die haar niet in de steek laten. F en B, ik weet nog niet wat jullie als mensen gaat vormen. Hopelijk mijn intelligentie. (Grapje…). Misschien is het iets ergs, waar ik net zal doen alsof ik van niets weet als jullie er als volwassenen over beginnen, of misschien is het helemaal niets bijzonders. Maar ik hoop dat jullie het niet vergeten. Het gevoel van geliefd te zijn. Stevig vastgehouden te worden in iemands armen. Iemand die je draagt.
Het gevoel van een litteken.
Dit ben jij, F. Ook klein. Je bent net op de wereld gekomen. Je kwam met veel moeite uit mijn buik en het eerste wat je deed was uit protest aan je wang krabben. Het litteken heb je nog steeds. Ik vind hem zo mooi! Soms zie ik hem en verzink ik in gedachten. Je bent al zo groot. Binnenkort ga je je eigen leven leiden. Maar we dragen altijd onze littekens mee. De interne en externe. Vergeet niet dat ze niet altijd slecht zijn. Onze littekens. Velen vertellen iets moois over ons leven.
De waarde van een nep mokkavest.
Hier zijn jij en ik, B. Allebei (in mijn geval eeuwen) jonger dan we nu zijn. Wat een duizelingwekkende gedachte, als we elkaar daar konden ontmoeten. Dezelfde leeftijd. Zou dat niet geweldig zijn? Ik herinner me het gevoel van de kleren die ik droeg alsof het gisteren was. Het was een bijpassende set. Vest en rok. Shirt eronder. Het zachte gevoel van nep mokka onder mijn vingertoppen. Ik denk dat het mijn eerste kledingherinnering is. Alles fluisterde tegen me. Vertelde me geheimen over hoe ik me kon voelen zoals ik wilde. Dus B, als je elke naad voelt van wat je draagt. Als je urenlang outfits voor de spiegel probeert. En wanneer je die schoenen nodig (!!!) hebt om je compleet te voelen. Dan weet je, dat heb je van mij. Het is niets om je voor te schamen. Het is niet oppervlakkig. Het gaat over jou en het gevoel dat je je echt jezelf voelt. Ik weet dat het denimshirt een van je eerste kledingherinneringen is. Je vond het geweldig, en misschien hield je zelfs van jezelf als je het aan had.
Herinnering aan een thuis.
Jullie weten allebei dat ik jong begon met tennis. Echt jong. En ik werd er behoorlijk goed in. Ik wil niet opscheppen. MAAR…. het is gewoon zo dat ik tot de tien beste spelers van het land behoorde. Hoe dan ook. Het was lange tijd een groot deel van mijn leven, het gevoel van de tennissnaren onder mijn vingers, de gele bal en de greep van mijn racket voelen alsof ze in mij getatoeëerd zijn. Zelfs nu, als ik een tennisbaan oploop, het vilt ruik en een bal op een racket hoor, voelt het als thuis. Maar op een dag voelde het alsof alles gewoon ophield. En ik ben gestopt. Ik herinner me dat het voelde alsof ik opgaf en in sommige opzichten voelde het alsof ik een thuis verloor. Maar dat was niet het geval. F en B. Er zijn veel plaatsen die als een thuis voelen in je leven. Sommige ontgroei je, zelfs als ze je nooit helemaal verlaten. Als jullie ooit twijfelen, vergeet dan niet dat stoppen niet hetzelfde is als opgeven. Ergens mee stoppen betekent ook het begin van iets nieuws. En niets is ooit tevergeefs. Alles creëert ruimte waar jullie in kunnen stappen wanneer jullie dat willen.
Angst voor angsten.
Dit is de eerste dag in groep een. Ik begin met school, maar ook met een nieuw leven. Ik zie er wel gelukkig en opgewonden uit, want zo moeten we op foto's kijken, toch? "Lachen naar het vogeltje"... Maar ik was eigenlijk… Nou, zeven kleuren stront dekt wel de lading. Er zijn verschillende soorten angst in het leven. Maar wat ik achteraf heb geleerd is dat er niets erger is dan angst voor angsten hebben. Het is verlammend. Wat er gebeurt na angst is nooit gevaarlijker dan de werkelijke angst. F en B, ik heb hard gewerkt om te proberen onbevreesder te zijn in het leven. Ik weet eigenlijk niet of me dat gelukt is, maar ik weet wel dat ik mijn angsten niet aan jullie heb doorgegeven. Jullie zijn allebei zo dapper, zij het op totaal verschillende manieren. Ook al is onbevreesd zijn niet de sleutel tot alles, angst is een soort slot. Niemand van ons heeft de sleutel tot alles, maar jezelf opsluiten uit angst lijkt vrij zinloos. (Dat gezegd hebbende, ik zou jullie graag altijd opsluiten, zodat er niets ergs met jullie kan gebeuren.) En dat brengt me bij mijn tieners, wat jullie nu allebei zijn. Eh, er zijn veel niet zo vleiende dingen te zeggen over mijn tieners. Maar die bewaren we voor het volgende boek over de gevoelens van mama. Want er is geen ontkomen aan mijn verhaal. Ik wil jullie alles vertellen.
Dingen kunnen er op honderd verschillende manieren uitzien. En als duizend voelen. Ze bewaren is het leukste wat je iemand kunt geven. Want jouw verhaal is het verhaal van iemand anders, die misschien op zoek is naar antwoorden op vragen die nooit gesteld konden worden.
